Dün ki nöbetimde 15 yaşında cerebral palsy nedeniyle sadece gözleri ile anlaşabilen bir hastam geldi.O doğduktan kısa bir süre sonra annesi ölmüş,babası da yeniden evlenince çocuk bakım evine bırakmışlar.15 yıldır yaşam mücadelesi süren kızımızla son iki yıldır ara ara nöbetlerde karşılaşıyorduk.Bizim için onlar yoğun bakım hastaları olmasına rağmen gözlerinde gördüğümüz bir ışık hala yaşama isteği ve çabaları olduğunu gösterdiğinden bizde mücadelelerine ortak oluyorduk.Fakat dün o ışığın söndüğünü gördüm.Tüm çabamıza rağmen damar yolu bulunamadı.Hala nefes alıyor ve kalbi atıyor olsa da ruhu yanımızda değildi.İşte o zaman ALLAH'A dua ettim.Lütfen onu cennetine almak için daha fazla bekleme diye.Anladım ki bazıları için ölmek daha güzel.Ben bu gece uyuyamadım ve uzun bir süredir ilk defa bir çocuk için Allah'a ve huzura kavuşsun diye ,ölsün diye dua ettim.
Çocuklar hangi yaşta ve hangi durumda olursa olsunlar,masumiyetlerini ve mutluluklarını gözlerinde okuyabiliyorsunuz.Bir erişkinin büyüdükçe unuttuğu ilk şey gözleriyle konuşma yetisi.Ne zaman yalan söylemek zorunda kalsalar hemen gözlerini kaçırıyorlar.
Nöbet sonrası evde izlediğim "ÇİZGİLİ PİJAMALI ÇOCUK" filmi de düşüncelerimde ne kadar haklı olduğumu gösterdi.Çocuk gözüyle savaş,ölüm ve dostluk öyle güzel anlatılmış ki.Bütün gün ağladım.Hüzünlü ama ruhumu eğitici bir gündü.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder